'Afscheid nemen bestaat niet'

Daar ben ik weer mensen! Inmiddels in Nederland, een hoop leuke en minder leuke ervaringen verder, dus de hoogste tijd om dan eindelijk eens achter de computer te zitten en een blog te schrijven. Want het is eigenlijk een beetje beschamend dat ik geen zin had om mijn verhalen met jullie te delen. Maar bij deze ga ik zoveel mogelijk opschrijven. Daarom zal ik de blog ook in 2 delen schrijven zodat het niet 1 heeeel lang verhaal wordt.

Ik was nog bij het gezin, hier heb ik echt nog een top tijd gehad. Veel mooie stranddagen gehad en leuke dingen gedaan met de kids. Toen ik die 5 dagen moest oppassen op dat huis en die dieren, ging ik ook een dag oppassen bij de buren. Daar woonden een gezin met 4 kinderen. Op een soort boerderij. Ik kon van die mevrouw haar ‘mini van’, een oud, wit, busje lenen! Echt geweldig! Hier was ik dan ook heel veel in te bekennen en kon zo nog meer m’n eigen ding doen. Ook de draken vonden het geweldig! Verder ben ik ook nog twee tatoeages verder. 1 daarvan ben ik samen met Claire wezen zetten. We wilden allebei heel graag een tattoo, dus zo doende! Ik heb een kleine golf (nee, geen auto) op mijn voet laten zetten. Claire had ‘hope’ op haar onderarm laten zetten. Ook dit was weer een hele ervaring. Wel heel leuk! Ook heb ik nog een goede vriendin leren kennen in Busselton. Michelle, een Nederlander. Hier heb ik de laatste maand nog veel tijd meer doorgebracht. Gezellige dingen gedaan en heerlijk om de Nederlandse humor weer even te gebruiken! En natuurlijk heb ik carnaval ongelofelijk gemist. Uiteraard heb ik uitgelegd aan het gezin wat carnaval in Nederland inhoud. Nou, die dachten dat we gek waren hier in dit kikkerlandje. Toen ik de muziek liet horen kon ik die gedachten niet meer veranderen, haha! Ook nog even met mijn vrienden geskyped. Dat was heel leuk! Volgend jaar zal ik er toch echt bijzijn en een goed feestje bouwen!

Maar toen kwam er langzaam een eind aan mijn verblijf in Busselton… Ik merkte aan de draken dat ze heel nieuwsgierig waren waar ik dan naartoe ging en wanneer ik dan weer ‘thuis’ zou komen. Ik heb duidelijk verteld dat ik niet meer naar dit ‘thuis’ zou komen. Maar dat ik na nog wat reizen weer naar mijn echte thuis zou gaan, in Nederland. En dat ze over een paar jaar, als ze wat ouder zijn, mij maar eens op moeten zoeken en mijn echte thuis kunnen zien. Helemaal aan de andere kant van de wereld. Ja, dat vonden ze natuurlijk wel heel leuk! Ik had de familie nog meegenomen naar een waterpretpark. Ik had nog een foto lijst gekocht waar ik alle foto’s in had gedaan van mijn verblijf met de familie. Toen was het mijn laatste avond aangebroken. We wilde graag fish en chips eten op het strand met het gezin. Dus wij reden naar het strand, hadden een mooi plekje uitgekozen en kwamen daar ineens allemaal vrienden van het gezin aan, inmiddels ook vrienden van mij! Wat geweldig, hadden ze een soort surpriseparty voor me georganiseerd! Dit had ik echt niet verwacht. Super leuk! Na lekker gegeten te hebben gingen we naar huis om ons op te frissen en lekker stappen. We hadden een super leuke avond!

De volgende dag ging ik mijn laatste spullen pakken en mezelf klaarmaken om te vertrekken. Een vriendin, Ans, zou me ophalen bij het strand, die moest heel toevallig ook richting Perth en daar kon ik mee meerijden. Wat was dit een rare dag zeg. Ik was natuurlijk een beetje zenuwachtig en wist dat ik het gezin ging missen. Maar je weet dat dit moment ooit komt. Toen was het tijd om te vertrekken. Na nog wat foto’s gemaakt te hebben was het tijd om de auto in te stappen naar het strand. Heel het gezin ging mee om mij uit te zwaaien en afscheid te nemen. Ook daar werden nog wat foto’s gemaakt. Het was allemaal heel apart, ook omdat de kinderen er niks van begrepen natuurlijk. Na wat dikke knuffels en tranen stapte ik de auto in op weg naar Perth. Een nieuw avontuur…

Met Ans zou ik een paar dagen in Fremantle (ja, alweer) zitten. Hier hebben we nog wat heerlijke dagen gehad. Al was het wel heel raar dat ik niet terug zou gaan naar het gezin. Ik heb haar wat van Fremantle laten zien, lekker gegeten, de markt bezocht en nog naar het museum van de vrouwengevangenis geweest. Toen was het tijd om ook van Ans afscheid te nemen. Ja mensen, ‘afscheid nemen bestaat niet’, het wend nooit.. Na nog een dag alleen in Fremantle te hebben gezeten, was het tijd om mijn vlucht te halen richting Melbourne. Hier zou ik met Jorinde een week zitten voordat we naar Nieuw-Zeeland zouden gaan. En wat was dit een leuke week zeg! We zaten in een hostel middenin de stad, echt een party hostel. Het was natuurlijk niet zo slim van ons om een hostel te boeken met een bar, want je raad het al. Ja, mijn beerpong skills zijn voortaan gevorderd hoor mensen! Het was een hele gezellige week! We zijn veel wezen stappen en hebben veel in de stad gelopen om nog wat te shoppen en dingen te zien. We hebben zelfs nog een bezoekje gebracht aan het ziekenhuis. Hier lag mijn ‘ex-reisgenoot’ Moniek. Ze had een ongelukje gehad door van een skateboard af te stappen. Maar door dit ongelukje had ze wel een gecompliceerde breuk in haar enkel. Ze was aan het wachten totdat ze geopereerd kon worden en weer kon vliegen om naar huis te gaan. Verschrikkelijk. Voor zulke dingen ben je altijd bang dat het jou overkomt. We hebben haar dus even wat moed ingesproken en veel gelachen.

Toen was het tijd om naar Sydney te vliegen. Hier waren Jorinde en ik nog een paar dagen voordat Molly ons kwam vergezellen en we naar Nieuw-Zeeland zouden vliegen. Molly is een Engels meisje en een vriendin van Jorinde die elkaar hebben ontmoet toen ze allebei in een pub in de outback van Australië werkte. Molly ging met ons mee naar Nieuw-Zeeland. Ik kende haar nog niet en zou haar ontmoeten op de dag toen we naar Nieuw-Zeeland vlogen. Jorinde en ik hebben in die paar dagen sydney nog wat door de stad gelopen. Terwijl we eigenlijk de stad wel beu waren. Nee, wij zijn niet zulke stadsmensen, hihi. Toen hebben we de laatste dag maar een mondharmonica gekocht en ons de laatste dag mee vermaakt! De laatste avond in Sydney hebben we met z’n 3e nog wat drankjes gedaan. De volgende dag vroeg op om richting het vliegveld te gaan. Hier wacht ons weer een nieuw avontuur en een nieuw land, Nieuw-Zeeland!

Ik hoop dat jullie hebben genoten van deze blog. De volgende ga ik er gelijk achteraan schrijven. See you soon!