Hepie en Hepie op stap

Daar gingen we dan. Op naar Perth! Met goede moet vertrokken we richting het westen. Na een paar 100 kilometer kroop ik achter het stuur. En dan kun je het al raden… na nog geen 20 km lag er iets op de weg. Ik dacht eerst een dode kangoeroe, wat hier heel normaal is. Ik kwam dichterbij en besefte dat het toch echt iets anders was. Er lag midden op de weg een grote rots! Ik kon helaas niet meer ontwijken omdat ik anders een auto zou raken die ons passeerde. Met zo’n 110 km p/uur knalde we als ’n malle over die k*t rots heen. Wat een klap. Moniek schrok zich kapot, want die was muziek aan het zoeken op de tablet. Een paar seconde later stonden we langs de kant van de weg. Lekke band. Niet 1, maar 2!! Om het nog leuker te maken hadden we maar 1 nieuwe band bij ons. En dan nog niet te spreken over de hoeveelheid vliegen die daar zitten. Ze zaten overal. In je oren, neus, mond. Het zag er niet zwart van de mensen, maar zwart van de vliegen. Na wat gevloek en gemopper, de moed bij elkaar geveegd en als 2 kippen zonder kop aan de slag. Eerst heel de auto leeg voordat we bij de nieuwe band konden. Wat heeft dat er grappig uitgezien. 2 meiden met allemaal rommel om zich heen die een band probeerde te verwisselen, haha! Hepie en Hepie op stap hoor… Maar al snel kregen we hulp. 3 backpackers stopte en legde de nieuwe band onder de auto. Maarja, nu was er pas 1 gemaakt. Ze dachten dat we het terug naar het dorp (zo’n 20 km) wel zouden redden met de andere kapotte band. Misschien dat er alleen wat lucht bij moest. Dus daar gingen we, alles weer in de auto gepropt en op hoop van zegen. Na nog geen 1 km stonden we weer langs de weg. Maar we konden niks. Dan maar liften langs de weg. Al snel stopte er 2 auto’s, wat zijn de mensen hier behulpzaam! De een kon helaas niks voor ons betekenen, maar het gevoel dat iemand je wilt helpen is al fantastisch. Een andere man reed helemaal terug naar het dorp om een andere band voor ons te halen. Binnen een halfuur was ie terug. We legden de nieuwe eronder en konden met hem meerijden naar een vriend van hem die een kleine garage had. De kapotte banden konden helaas niet meer gemaakt worden dus ging de man opzoek naar 2 nieuwe banden voor ons. Wij opzoek naar een hotel. De volgende ochtend met alle hoop terug naar de man. Hij had nieuwe banden die gelukkig onder de auto paste! We bedankte ze hartelijk en konden gelukkig onze weg weer vervolgen!
Vandaag zouden we echt beginnen aan de trip in the middle of nowhere. En inderdaad, tussen elk dorpje zat zo’n 150/200 km. En dan knipperde je met je ogen en het dorpje was weer voorbij. Bij de meeste stond er alleen een tankstation en een soort van camping. Zo raar! Net voordat het donker werd kwamen we aan bij een soort grote plaats waar een camping, motel, tankstation en roadhouse was. Het leek op een soort woestijn. Uitgestrekt landschap met stenen en zand en heel veel wind. De tent opzetten was onmogelijk. Dus moesten we deze nacht in de auto slapen. Gelukkig was daar Nana, zo noemde wij haar. Zij was samen op reis met haar autistische kleinzoon. We zagen haar de ochtend al bij het ontbijt in het hotel waar we moesten wachten op de auto. Kwamen haar onderweg al een keer tegen bij het tanken en nu toevallig weer op dezelfde plek. Het is zo’n typische oma die heel de wereld aankan. Ze woont zelf op een boerderij ergens in net midden van Australië. Met weinig faciliteiten. Ze heeft 3 tanden in haar mond en een groot fleece vest aan. Juist, zo’n oma. Nana wilde graag een soort kamertje boeken wat midden op het grote veld van de camping stond. Een soort hok met alleen wat bedden erin. Ze boekte voor haar en haar kleinzoon, maar kreeg er nog een queensize bed bij. We mochten bij hun slapen. En wat een verhalen, ik heb me kapot gelachen! Ze praatte heel plat Australisch en de ene f*ck over de andere. Geweldig! Na een slechte nachtrust, ze snurkt allebei als een gek. Gingen we al vroeg richting Norseman. En het was niks anders dan de dag ervoor. Kilometers zonder iets tegen te komen. En daar was ie dan, Australia’s Longest Straight Road. De naam zegt het al, de langste rechte weg in Australië, 146,6 km alsmaar rechtdoor. Wat apart. Na zo’n 900 km te hebben gereden was daar eindelijk een wat groter dorpje dan we voortaan gewend waren, Norseman. S’ avonds gingen we pizza eten, dat hadden we wel verdiend. We liepen nog in ons kloffie en zagen er echt niet uit. Maar, dat mag na heel de dag in de auto te hebben gezeten. We deden de deur open van ’n tent waar we pizza konden eten en keken recht in de ogen van alleen maar werklui. Iedereen keek ons aan alsof we iets geks aan hadden. Tja, dat was inderdaad ook wel zo… we liepen n beetje onwennig naar de bar om ’n pizza te bestellen en wat drinken. Gingen ergens in een hoekje zitten en onbeschaamd mensen kijken, dat deden zij namelijk ook naar ons! We raakte aan de praat met wat gasten daar. Gezellig! De standaard vragen als, waar kom je vandaan?, waar reis je naartoe?, wat zijn je plannen?, etc. Kwamen weer voorbij. Zoals iedereen, reageerde zij hier ook heel enthousiast op en had iedereen tips wat we zeker niet mochten missen van dit mooie land. Na wat borrels hadden we besloten om de volgende dag met Clint en Raino richting Esperance te vertrekken. Clint was een man van 40 uit Nieuw-Zeeland. Hij reist al zo’n 4 jaar door Australië. Raino was een gast van 31 uit Estland die al zo’n 1,5 jaar door Australië reist. In Esperance moest een heel mooi national park zijn met een camping aan een prachtig strand. Na eerst the Great Ocean Drive te hebben gedaan kwamen we aan bij het National park. Wauw. Hier zagen we wat wilde kangoeroes. Een was net op tijd om niet onder onze auto te komen, gerum! We kwamen aan bij Lucky Bay. Een bounty strand. Expeditie Robinson is er niks bij! Zand zo wit als sneeuw en de zee enorm turquoise. Echt een plaatje. Na de zee te hebben bewonderd zetten we onze tent op en gingen gezellig aan het strand BBQ’ en. Wat een mooie avond was het. Met aardig wat borrels op, geklets, muziek en kangoeroes was het tijd om m’n tent in te kruipen. De volgende ochtend waren we al vroeg wakker en ging we uiteraard ‘uitkateren’ op het strand! Het water was koud, maar ik moest en zou erin gaan. Echt niet normaal hoe mooi het was. Na lekker ‘gerelaxed’ te hebben gingen we hiken. We beklommen een berg die daar in de buurt stond. Wat hoog en wat een uitzicht! Ik moest niet denken om op dat moment naar beneden te vallen, want dan was het zeker einde verhaal geweest. Na dit sportieve uitstapje gingen we nog een strand wandeling maken. Ook aan de andere kant zag het er prachtig uit. Na wat gegeten te hebben gingen we vroeg naar bed. S’ ochtends vertrokken Clint en Raino namelijk al vroeg om te gaan werken. Na afscheid te hebben genomen van deze toppers, reden we richting Bunbury. Hier zitten we in een hostel om weer even lekker te kunnen douche, elektra en een normaal bed te hebben. Want ook dat is wel even lekker! Vandaag gaan we een bezoekje brengen aan het Dolphin Discovery Centre. Om hopelijk dolfijnen te kunnen spotten! Morgen rijden we richting Wilyabrup. Daar hebben we hopelijk een adres waar we kunnen werken. Benieuwd wat de komende dagen ons zal brengen!
Het is een enorm lang verhaal geworden, maar hopelijk was het de moeite waard om mijn avontuur Down Under te lezen. Ik hou jullie op de hoogte and see you soon!